Uppsala, feestjes en een rectum amputatie

Lieve mensen, een van mijn laatste berichtjes uit Zweden, over 17 dagen ben ik alweer thuis! Na deze volgen waarschijnlijk nog een of twee berichtjes, natuurlijk een over mijn week met Sarah en Maaike. En wie weet wat ik nog ga ondernemen. En wederom bedankt voor jullie berichtjes! Ik lees ze met ontzettend veel plezier!!

Uppsala
Afgelopen zaterdag besloot ik dat ik wel eens wat meer wilde zien dan alleen Gävle, het lastige is dat het moeilijk te plannen is, stage neemt nu eenmaal veel tijd in beslag. Dus besloten om een dagje naar Uppsala te gaan, een grote studentenstad meer naar het zuiden toe. Een erg mooie stad, veel studenten (duh), oude huizen en cultuur, een beetje zoals Maastricht vind ik. In Uppsala staat ook de grootste kerk van Scandinavie. En groot wassie zeker, ik kreeg 'm niet in z'n geheel op de foto. Vanbinnen deed het me erg denken aan de kerk in Delft en het was erg mooi. Ik heb niks met het hele kerkelijke gebeuren maar wat wordt je er lekker rustig van!! Er was een live koor dat zorgde voor een heerlijk ontspannen sfeertje, prachtig om te zien. Ik zou er zelfs bijna van gaan geloven. Ik heb er ook nog een kaarsje voor jullie aangestoken, misschien dat een kaarsje uit Zweden extra aanslaat.

Costumed party
Zaterdagavond hield een van Christians vrienden een verkleed feest. Ik had mijn verpleegkunde outfit maar weer aangetrokken (ik ben veel te pinnig om iets te kopen) met het idee dat het origineel zou zijn. Nou als die Zweden gaan verkleden dan gaan ze verkleden hoor!! Iedereen had wel iets gehuurd (omdat verkleed feestjes hier zeldzaam zijn) waardoor er onder andere een KLM piloten koppel, een paar terroristen, piraten, een politie agente met een nogal diep decolleté en een Borat rondliepen. Schijnbaar moet je hier als meid, verkleed of niet, altijd sexy voor de boeg komen. Ik was de enige zonder kort rokje en diep decolleté en daar was ik eerlijk gezegt verdomde trots op. Het was op zich best gezellig maar ik blijf me er aan ergeren hoe oppervlakkig iedereen is, er is me honderd keer gevraagd wat ik in Zweden doe en hoelang ik verblijf maar daar blijft het bij. Wanneer ik dan tactisch een gesprek probeer te voeren met wat diepgang haken mensen af, heel frustrerend. Geef mij maar een gezellige Brabander, die heb ik het liefst.

Wiggers verjaardag
Maandag was Wigger jarig (Nederlandse student) en ik was uitgenodigd op het verjaardagsetentje samen met zijn ouders, Chris (ook een Nederlander), Scarlett (Chinese student), Jannes (Griek) en een Pakistaan waarvan ik de naam vergeten ben. Eenmaal verzameld, ik punctueel altijd te vroeg en de andere studenten niet punctueel en later (daar moet ik toch echt iets aan gaan doen), gingen we naar een gezellige bar/eetcafe. Mijn prachtige cadeau van aarbeiden douchespul met 100 kronor (ongeveer 12 euro) muntgeld erin wat je er niet uitkrijgt gegeven en heerlijk gegeten. De anderen hadden ook hele leuke cadeau's. En ik maar denken dat narcissen typisch Hollands waren, ahum, weer wat geleerd! Het was erg gezellig en Wiggers ouders schenen te betalen dus dat was een mooi bijkomertje. Heerlijk om weer even Nederlands te kunnen praten, hoewel ik in het Engels ook nogal veel praat (goh dat zou je zo niet zeggen). En the finishing touch was natuurlijk Zweedse chocoladetaart mmmmm.

Chirurgie
Deze afdeling is een avontuur, elke dag is anders en er is zoveel om te zien. Tegelijkertijd voel ik me op mijn gemak en vind het heerlijk om zelfstandig de medicatie te doen, bloedproeven te nemen, te kletsen met patienten etc. Als student wordt je hier best verwend, ik mag eerder naar huis, langer pauze houden en alles zien wat er te zien valt op de afdeling. Ik geniet hier van het student zijn (eenmaal verpleegkundige moet je ook hier harder werken) en ik geniet vooral van de tijd en de rust. De tijd om zo lang over een bloedproef te doen als ik zelf wil en de rust om met de patienten te kletsen. En ook om patienten ervan te overtuigen dat ik niet uit Amsterdam kom en niet in een tulpenveld woon. Over het algemeen heb ik het hier reuze naar mijn zin.

Alleen de patienten zijn anders. Sommigen denken werkelijk waar dat het een hotel is en dat zij de enige patienten op de afdeling zijn. Het egoisme, machogedoe en zielig zijn komen me soms de keel uit. Op oncologie waren de mensen wie ze waren, je zag de persoon ook al mocht je die of niet; zij zijn echt. Wanneer oncologische patienten aardig tegen me deden kon ik voelen dat het oprecht was, hun gevoelens en ook hun pijn was oprecht. Wanneer ik op chirurgie soms de kamer uit loop voel ik gewoon dat ze tegen me hebben staan liegen. Zo was er een vrouw die me de hemel in prees, ik was 'die lieve meid', terwijl ik aan haar kon zien dat zodra ik me omdraaide ze heel anders over me dacht. Vreselijk die huichelarij. Gelukkig kunnen we er in de Fika kamer (met de deur dicht) goed over praten en kunnen we lekker 'gal spugen' zoals ze dat hier zeggen. Of zoals wij Nederlanders dat veel netter zeggen: onze harten luchten.

Rectum amputatie
Ondertussen heb ik ook een operatie gezien!! Een rectum amputatie, dan nemen ze het gedeelte waar de ontlasting uit komt weg en vervangen dit met een stoma (opening in de buik) of door de darm op te rekken en er een nieuw poepertje van te maken. Een normale operatie (met stoma) duurt zo'n 4-5 uur, niet niks dus. Ik was erg bang dat ik bij de eerste druppeltjes bloed al onderuit zou gaan want ik zou de eerste niet zijn. Toen de patient binnekwam was het een mens met gevoel en angsten, eenmaal knock out door de verdoving was het een buik geworden. Dit vond ik erg onpersoonlijk, maar wanneer je in iemands darmen staat te grabbelen kun je er denk ik beter niet aan denken dat het een persoon is. En gegrabbeld werd er, het ging er best ruw aan toe maar dat moest ook wel wil je van bovenaf helemaal bij het uiteinde komen. De darmen zien er heel anders uit dan in ons biologieboek, de leugenaars!! Het was ontzettend interessant om te zien en veel minder eng dan ik verwacht had. Ik wil er nog wel een paar zien! Gelukkig ging alles goed en hoefde deze patient geen stoma. Nu pas realiseer ik me hoe dankbaar we mogen zijn dat er alles op en aan zit bij ons. En wanneer het er niet op en aan zit... laat mij dan meekijken bij de operatie alsjeblieft!

Tiden går fort
De tijd gaat snel, Sarah en Maaike komen snel en het zit er alweer bijna op. De lente staat intussen op springen, overal komen knoppen uit terwijl het er eigenlijk nog te koud voor is, ik verlang naar de zomer. Er is nog zoveel wat ik wil doen hier maar tegelijkertijd ben ik ook erg trots op wat ik hier al gedaan heb. Ik wordt echt een verpleegkundige straks! Ik weet nu dat ik het in me heb en dat ik het kan, zolang ik blijf leren. Ik ga nog zoveel leren!

En tot ik mijn lieve familie en vriendinnen weer kan omhelzen, Nederlands kan (speed)praten en gek kan doen in Zeezicht, ga ik genieten. Van de ruimte en de rust. Geen scooters, brommers, vliegtuigen, geen files, geen gestress. Elke keer wanneer ik uit de ramen kijk op de afdeling kijk ik over de bossen naar de zee en ik geniet, ik geniet van alles en vind het geweldig dat ik toch de keuze gemaakt heb om hier stage te lopen. Dit blijft me voor altijd bij.

Tot heel erg snel! Vi ses snart!

Puss och kramar, Nora

Foto's kun je bewonderen op: http://noortje-lammers.magix.net/