Dag Nora, hallo Noortje!

Dit is officieel mijn laatste berichtje op deze site. Ik ben inmiddels alweer in het zonnige Nederland aangekomen maar in de tussentijd heb ik nog een aantal dingen ondernomen:

Endoscopie
Vorige week donderdag mocht ik meekijken op de endoscopie afdeling, hier doen ze gastro en colon/sigmoid scopieën (oftewel van boven een slang erin of vanonder). Best interessant om te zien, vooral om te zien hoe ingrijpend een gastroscopie kan zijn (dan kijken ze met een slang in de maag). Leuk is anders maar de verpleegkundigen die dit doen zijn erg ervaren en heel erg snel. Ik was verbaasd dat de verpleegkundigen deze scopieën uitvoeren en niet de arts, de verpleegkundigen hier zijn halve dokters vind ik, wat kunnen en mogen die veel! Er waren ook foto's van wat ze soms in de maag vinden zoals maagzweren en gezwellen. Ook waren er foto's van kleine tomaten, een spijker en ongeopende medicatie.

Ik laat pillen vaak in de verpakking zitten zodat de patiënten kunnen zien wat ze krijgen (voorkomt fouten lijkt me). Maar sommige patiënten pakken het bekertje en slaan het in een keer achterover!! Gelukkig kon ik dit met een gil nog voorkomen en werden de pillen toch nog uit het plastic gehaald. Ik dacht dat dit een uitzondering was, meestal kijk je nog naar het bekertje voordat je het achterover slaat? Het schijnt dus dat het nogal eens voorkomt en dat patiënten de medicatie met plastic en al doorslikken. Dit verteerd wat lastig waardoor je erg leuke foto's krijgt tijdens een maagonderzoek. Gelukkig richt zoiets niet veel schade aan, de maagsappen kunnen veel aan, of anders komt het er in die vorm weer uit

Fulufjället National Park
Roadtrip!!! Samen met Chris en Wigger (twee Nederlandse studenten) ging ik van zaterdag t/m maandag naar het Fulufjället National Park. Dit WWF park ligt in het westen van Zweden aan de Noorse grens, je rijdt er ongeveer 3-4 uur op. Eenmaal een uurtje op weg zie je het landschap al veranderen, er zijn meer heuvels en meer bossen (voor zover dat mogelijk is). De omgeving is prachtig en ik keek mijn ogen uit. Helaas kreeg een van de remmen kuren en begon er een band te roken, toen toch maar even gestopt. Gelukkig besloot de rem spontaan te genezen en konden we zonder problemen verder. Onderweg zijn we gestopt bij de makerij van het Dalarna paard, dit zijn houten Zweedse paardjes (meestal rood) en typisch Zweeds. Geinig zijn ze zeker maar ook erg duur. De kleinste van een cm of 2 kost zo’n 10 euro, de grootste van 70 cm kost meer dan 1400 euro! Daarom toch maar geen souveniertjes gekocht en alleen maar foto’s gemaakt. In een stadje onderweg hebben we nog heerlijk gelunched voor weinig geld, dat kan hier goed in Zweden.

Eenmaal bij het hostel lag er al behoorlijk wat sneeuw, ondanks een graadje of 12. Het hostel werd gerund door Nederlanders en de huisjes zagen er erg goed en luxe uit, we hadden zelfs onze eigen bastu (sauna)! We besloten naar de supermarkt te gaan in het dorp in de buurt (25 km), eenmaal aangekomen bleek dat deze het hele weekend gesloten was. Toen naar Idre (nog eens 35 km) waar de supermarkt al dicht was. Daarna weer terug naar het dorpje om bij het bezine station een magnetron maaltijd te halen. Meer dan 100 km gereden voor een magnetron maaltijd! Deze was trouwens erg lekker, ik leef van die dingen tijdens stagedagen dus ik spreek uit ervaring. In de avond pokerden we wat toen er achterbuiten op de tafel in een keer een wilde vos plaatsnam. Wij natuurlijk meteen onze camera’s gepakt en er bovenop gedoken. De vos bleef rustig zitten zodat wij foto’s konden maken en je kon hem zelfs aaien zo dicht bij dattie kwam. Wild wassie zeker niet maar wel erg mooi om van dichtbij te zien. Als beloning kreeg het beestje wat kaasknabbels (jaaaa dat mag helemaal niet!), de avond erna hadden we gehoopt dat de vos de hele bosbevolking meenam voor een traktatie op kaasknabbels maar ze bleven helaas weg. Hopelijk heeft het arme beest er geen schade aan overgehouden.

De omgeving is prachtig, bossen en bergen met witte toppen die de hemel aanraken en ermee versmelten. Er is niemand en je hoort alleen het smelten van de sneeuw, hier een kwartiertje buiten zitten staat gelijk aan 2 uur yoga, zo rustgevend is het. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

De tweede dag werden we zwetend wakker, pfff wat wordt er hier gestookt ’s nachts. Lekker eitjes gekookt voor het ontbijt en toen met snowboots op naar het park. Er lag namelijk nog zo’n meter tot anderhalve meter sneeuw die aan het smelten was, dan zak je dus weg. We wilden 4 km gaan lopen naar de waterval van het park, de hoogste in Zweden, zo’n 93 meter hoog. Het weer was guur en bewolkt maar we besloten toch een poging te wagen. Wat een avontuur! We gleden uit, zakten weg, en moesten stijle heuvels op en af. Het leek wel een poolexpeditie. Er was bijna niemand en de paden waren best link en lastig. We hebben er in totaal meer dan anderhalf uur over gedaan. De tocht was het waard toen we bij de waterval kwamen, vrijwel helemaal bevoren, alleen jammer dat de bewolking zo laag hing. Er liepen paden met reling naar de waterval toe maar er lag zoveel sneeuw dat je alleen de bovenkant van de reling kon zien en vanaf daar was het een schuine heuvel die afdaalde in de rivier. Zwemmen leek ons meer iets voor de zomer dus we bleven op een afstandje van deze skiheuvel met koude afloop. Het was fris in de bergen maar ook warm doordat we ons voort strompelden, in totaal heb ik heel wat glibberpartijen gemaakt en uiteindelijk had ik zelfs sneeuw in mijn onderbroek. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf. Gelukkig had ons mam van te voren een hele goede tip; plastic zakken over je sokken, mijn voetjes waren op het einde dus nog heerlijk droog. Het park is een oase van rust en je kunt er erg veel doen (in de zomer) dus wie weet gaan we nog een keer terug om er 3 dagen te gaan hiken. Na de poolexpedetie waren we toe aan eten en hadden de mannen een lekkere pasta gemaakt. Onderweg met de auto zagen we zelfs nog een echte eland! Het beest leek alleen minder onder de indruk van ons dan wij van hem.

Eenmaal in het huisje kregen we de sauna niet aan de gang, maar toen ik er even aan sleutelde deed ie het (tja vrouwen en techniek). Het was zweeeeeeeeten, alsof je net uit bad komt, nondeju wat heet. Daarna een koude douche en die komt dan hard aan, niet voor mensen met hartklachten. Verder hebben we het in de avond rustig aangedaan met wat kaartspelletjes en geklets.

De derde dag gingen we alweer naar huis, het weer was nog slechter dan zondag dus we besloten om niet meer naar het park te gaan en aan te rijden. Onderweg zijn we gestopt in Mora (zelfs daar hadden ze geen frikandellen) en naar een museum gegaan over de Vasaloppet, dit is een gigantisch langlauf gebeuren met jaarlijks 15.000 deelnemers. Leuk om te zien, ook al had ik er nog nooit van gehoord. Na 5 uurtjes onderweg was onze roadtrip alweer voorbij, een hele ervaring en dat smaakt zeker naar meer.

Vriendinnetjes
Maandag kwamen Sarah en Maaike aan in Gävle!! Heerlijk om ze hier te hebben en we begonnen zoals vanouds luidruchtig te kakelen. Snel even langs de Max zodat ze een ’stukje Zweden’ konden proeven en daarna lang bijgepraat.

Eindevaluatie & dag chirurgie
Dinsdag had ik mijn eindevaluatie en daarna mijn laatste dienst op chirurgie. De evaluatie ging soepel en iedereen was tevreden over me. Heerlijk om alles zo goed af te sluiten, ik ben er erg trots op wat ik hier allemaal gedaan en geleerd heb. Helena mijn schoolbegleidster kreeg een grote bos bloemen van me en de afdeling een groot pak Merci. De baas van de afdeling kwam nog naar me toe om te zeggen dat ze zo tevreden over me waren en dat ik altijd welkom zou zijn om er te komen werken. Dat vond ik een hele eer en wie weet... neem ik het aanbod ooit nog aan. Mijn begeleidster vond dat ik genoeg gewerkt had en ik hoorde de woorden die ik zo vaak gehoord heb hier: Men, gå hem! Ga naar huis joh! Op een goede manier dan haha. Dus ik nam afscheid met heel veel knuffels en gelukswensen en ging naar huis om samen te eten met mijn vriendinnetjes.

Alle afdelingen waar ik geweest ben deze 4 maanden:
- oncologie
- strålbehandling (radiotherapie/bestraling)
- palliatieve team
- longmottagning (kliniek)
- longafdeling
- nuklear lab
- ambulance
- eerste hulp
- verzorgingstehuis voor ouderen
- chirurgie
- endoscopie

Stockholm & vanalles in de fik
Op woensdag 30/4 gingen we met de trein naar Stockholm, de treinen hier zijn luxe en ontzettend relaxed om mee te reizen. De conducteurs zijn aardig en behulpzaam (en er niet op uit om je een oor aan te naaien zoals in Nederland soms) alleen de Zweden zijn megagefixeerd op hun plaats. Staat er plaats 40 op hun kaartje? Dan ZULLEN ze daar zitten, zelfs wanneer je er veel gemakkelijker naast kunt zitten, rare jongens die Zweden soms. In Stockholm zijn we voornamelijk wezen shoppen, leggingen en korte rokjes en broekjes zijn helemaal in hier. We hebben minstens 9 H&M’s gezien en 8 KappAh’s gezien maar toch nog weinig gekocht. Na een veel te duur etentje en een tripje door Gamla Stan (het oude gedeelte van de stad) en het paleis van de koning was de dag alweer om. Stockholm is een prachtige stad en je kunt er veel zien en ondernemen, er is voor ieder wat wils.

Helaas moesten we koninginnedag missen maar toevallig is 30 april ook in Zweden een feestdag. Dan zijn er grote schoonmaken en wordt al het oude rotzooi in brand gestoken om de lente te verwelkomen. Daarna zijn er natuurlijk overal feestjes, niets zo geweldig als koninginnedag natuurlijk maar het is in ieder geval iets. Zo was er een studentenfeest die avond in de de hogeschool van Gävle, daar zijn we toen met Wigger en Chris heengegaan, ik merkte alleen wel dat ik maar weinig gewend ben. Maar het was wel ontzettend gezellig!

Als afsluiter hadden we een laatste etentje gepland bij Wigger en Chris waarbij we zelf gingen koken. Het werd een heerlijk pasta etentje met een chocoladepudding als toetje, de wijn heb ik toen toch maar laten staan. Ik heb gemerkt dat ik niet zo goed kan roeren maar gelukkig konden Maaike en Sarah de maaltijd nog redden.

Weer thuis
Ik ben weer thuis nu, in het zonnige Nederland. Het is prachtig weer en ik geniet ervan om weer terug te zijn. De reis ging goed ook al kregen we onze bagage maar net mee (veeeel te veel gewicht). Eenmaal op Eindhoven Airport stonden ze me met een spandoek en balonnen op te wachten, helemaal geweldig zo’n thuiskomst! Op het spanddoek stond: Hiep hiep hoera, zuster Nora is weer ons Noortje! Na een paar dikke knuffels van mijn familie voelde ik me weer helemaal thuis. Hierna gingen we naar de camping de Beekse Bergen waar de rest van de familie Lammers zich al geinstalleerd hadden voor onze jaarlijkse hemelvaart vakantie. Ze stonden allemaal te juichen, zo’n 40 man totaal (ongeveer) en hadden de tent met nog een spandoek, balonnen en slingers versierd. Ik stond perplex, alsof ik jaren weggeweest was of net 50 was geworden! Iedereen zoenen natuurlijk, geweldig zo’n welkom!!! Ik was er helemaal van onder de indruk.

Maaike en Sarah kwamen ook nog even mee naar de camping om (jawel!!) frietjes en frikandellen en kroketten te eten. Die smaakten heerlijk!!! Als verassing kwamen ook Renée en Lisanne op bezoek om me welkom te heten. Mijn avond was compleet, dank jullie wel!!! Iedereen ontzettend bedankt voor dit geweldige en warme welkom!!

Eindconclusie
Nu ben ik dus weer thuis, mijn avontuur is voorbij en het is meer dan ik ooit had durven hopen. Ik heb gezien, geleerd, gelachen en alles wat ik ooit van een stage verwachtte is uitgekomen. Wat heb ik een mazzel gehad met deze stageplaats en met zulke lieve mensen die me in die keuze gesteund hebben. Ik ben ontzettend blij geweest met al jullie berichtjes, kaartjes en krabbeltjes. Ik kan beloven dat ik elk berichtje gelezen heb en dat ik ervan genoten heb, super bedankt hiervoor!!!

Mijn stage is helemaal goed gegaan en ik geloof er weer in; ik wil verpleegkundige worden. Ik weet het zeker nu en ik zie zoveel mogelijkheden, in het beroep maar ook over de grenzen. Woorden kunnen niet beschrijven hoeveel ik aan deze stage gehad heb, wat ik ervan geleerd heb. Ik geloof in mezelf en in het beroep, in de patienten en de mogelijkheden, het verschil dat je kunt maken.

Het is raar om weer thuis te zijn, alsof ik nooit weggeweest ben hoewel ik me toch een heel ander mens voel. Misschien lijkt mijn stageverhaal te mooi om waar te zijn maar zo heb ik het echt beleefd, ik hoop dat anderen ook zo’n kans kunnen krijgen. Ik ga het verpleegkunde zijn daar erg missen hoewel ik toch ook wel weer heel erg blij ben om bij mijn familie en vrienden te zijn. Bedankt voor jullie berichtjes en interesse! Dit is een ervaring die ik nooit meer vergeet en waarvan ik meer geleerd heb dan ik ooit heb durven hopen! Tack och vi ses! (Bedankt en tot ziens!)

En zoals Guusje zo mooi zegt: ”Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte tevreden... het licht uit gedaan.”

Heel veel liefs, puss och kramar, Noortje

p.s. Ik krijg nog een paar foto's maar de laatste foto’s kun je vinden op: http://noortje-lammers.magix.net/